DEPESZE                                                                                                                       DEPESZOWCY

Depesze lub depeszowcy – subkultura fanów brytyjskiej grupy muzycznej Depeche Mode, która pojawiła się w Polsce latach 80. XX wieku. Depeszowcy nie są subkulturą według jej ściśle pojętej definicji – nie posiadają własnej ideologii, lecz jedynie własny oryginalny wygląd
Początek powstania subkultury datuje się na rok 1985, od koncertu Depeche Mode w Warszawie. Koncert zespołu wywołał ogromne wrażenie na fanach co zaowocowało powstaniem początkowo licznych fanklubów by przekształcić się w kult grupy i ich członków. Cechą rozpoznawczą depeszowców był styl ubierania się i wyglądu wzorowany na image'u członków Depeche Mode. Noszono czarne kurtki, białe dżinsowe
spodnie, buty na grubej podeszwie, krzyże na szyi, często także emblemat z logo zespołu. Dopełnieniem wizerunku były krótko przycięte, nażelowane włosy à la Dave Gahan (tzw. "lotnicho") lub utlenione loki à la Martin Gore.
W początkach lat 90. subkultura depeszowców i fankluby istniały w całej Polsce. Obecnie spotkania fanów odbywają się na imprezach klubowych i zlotach zwanych depotekami.

                           "My dzieci kwiaty"

Strój

Zewnętrzną oznakę przynależności do ruchu stanowiły długie włosy, bose stopy i swoisty ubiór. Mężczyźni i kobiety nosili długie włosy opadające na plecy, w które często wplątywali kwiaty lub wianki. Mężczyźni zapuszczali brody. Jeżeli klimat na to pozwalał, chodzili boso (po trzech tygodniach chodzenia boso skóra na stopach grubieje i tworzy naturalną podeszwę). Strój miał wyrażać związek z naturą i musiał być funkcjonalny, najlepiej w jak największym stopniu własnoręcznie wykonany, z naszywkami. Większość hippisów sama szyła i łatała swoje spodnie i koszule co wynikało z kultu rękodzielnictwa i zasady samowystarczalności. Niezależnie od okoliczności, wszędzie nosiło się to samo ubranie. Przeważnie w jasnych kolorach, inspirowane wzorami Indian północno – i południowoamerykańskich oraz hinduskimi. Kolorowe, kwieciste, luźne bluzki z szerokimi rękawami, indiańskie poncza, wytarte jeansy z szerokimi nogawkami – tzw. dzwony
, barwne cygańskie spódnice, do tego różne tanie ozdoby z drewna, podwieszane na rzemykach. Kolorowe koraliki, paciorki na szyi i przegubach dłoni, dzwonki, pacyfki, apaszki i bandany na włosach.

Substancje psychoaktywne

Narkotyki były głównym argumentem przeciw hippisom, gdy ci protestowali przeciw wojnie w Wietnamie. Psychodeliczny guru hippisów z lat 60., były profesor Harvardu Timothy Leary, wprost zachęcał do używania psychodelików jako skutecznej metody rozszerzenia świadomości. Hippisi podchwycili jego hasło Turn on, tune in, drop out (włącz się, dostrój, odleć). Zaczęli przyjmować substancje psychoaktywne, takie jak marihuana, haszysz, LSD oraz grzyby psylocybinowe. Wspólne zażywanie narkotyków stało się popularne podczas spotkań hippisów, nie było jednak zasadą wszechobecną w ich społeczności.
Z czasem jednak coraz większą popularnością wśród hippisów zaczęły cieszyć się twarde narkotyki jak heroina i amfetamina. To, co miało rozszerzać świadomość, okazało się największą przyczyną klęski ruchu. Już w połowie lat 70. hippis stał się synonimem narkomana. Większość ludzi kojarzy hippisów właśnie z hedonizmem, narkotykami i wolnym seksem, zapominając przy tym o głównych założeniach ideologii. Gdy ideały ruchu stały się martwe, a hippisi - zamiast czytać Ginsberga i innych beatników - zajmowali się szukaniem narkotyków, ojcowie założyciele wycofali się, pozostawiając swoich byłych słuchaczy samym sobie. Jeszcze w latach 80. byli hippisi umierali samotnie na ulicach miast z przedawkowania lub wycieńczenia organizmu^.

RASTAMAN

(In Jamaica) C'mon and smile!
(In Jamaica, y'all) Get it together, right now!
(In Jamaica) Get it together, children!
(In Jamaica, y'all)

Rastafarianie wierzą, że Jah, który jest bogiem, stworzył świat i opiekuje się nim. Rastafarianie wierzą również, że objawił się on m.in. w królewskim majestacie Ras Tafari Makkonena, od momentu koronacji na cesarza Etiopii znanego jako Haile Selassie I, czym motywują cześć dla niego jako Zwycięskiego Lwa Plemienia Judy, Wybrańca Bożego i Króla Królów lub uznają go tylko za namiestnika boskiego majestatu na Ziemi.
Ruch Rastafari zapoczątkowany został w ramach walki o równouprawnienie rasowe oraz koncepcji powrotu do Afryki (Back to Africa). Wyrasta też z interpretacji biblijnego proroctwa, aspiracji społeczno-kulturalnych osób czarnoskórych i kazań Marcusa Garveya. Rozpowszechniał się wraz z emigracją mieszkańców Jamajki, a także dzięki muzyce (rocksteady, reggae, dub, ragga, ska i dancehall). Nazwa ruchu pochodzi od imienia chrzestnego cesarza Ras Tafari, co w języku amharskim znaczy książę straszliwy.
W 1996 r. ruch Rastafari na całym świecie otrzymał status doradczy przy Organizacji Narodów Zjednoczonych jako International Rastafari

EMO

"Tnę się żyletką, płaczę krwią.."

Emo powstało jako reakcja na agresywny i materialistyczny styl życia amerykańskich raperów. Dotyczy to głównie popełniania przestępstw, zażywania środków odurzających, powierzchowności, braku okazywania uczuć oraz konsumpcjonizmu. Sprzeciw ten objawia także w modzie – czyste, schludne, obcisłe ubrania, nakładanie makijażu oraz zadbane fryzury będące zaprzeczeniem luźnego, ulicznego wyglądu gangsterów. Emo stanowi swoiste połączenie gothic metalu (mroczny wizerunek, głęboka duchowość) i punku (krytyczne podejście do świata, poczucie braku sensu jednak bez nihilizmu i anarchizmu), ale znacząco różni się od obu tych subkultur. Niektóre elementy emo, jak np. wegetarianizm, abstynencja od alkoholu i tytoniu oraz wyzbycie się agresji nawiązują do światopoglądu straight edge, jednak nie zawsze się z nim utożsamiają. Ruch emo zawiera pewne cechy XIX-wiecznej filozofii romantycznej, takie jak akcentowanie uczuć i emocji, nastawienie na przeżycia wewnętrzne, indywidualizm a zwłaszcza werteryzm, jednak nie nawiązuje do niego w żaden sposób.

Osobowość

Kiedy "emo" używamy w odniesieniu do cech i osobowości danej osoby, większość definicji emo określa osobę emo jako bardzo emocjonalną, wrażliwą, nieśmiałą, zamkniętą w sobie, ponurą i cichą. Ktoś przygnębiony i ze złamanym sercem jest czasami opisywany jako emo. Muzyka i poezja emo zawiera wiele odniesień do nieodwzajemnionej miłości i problemów emocjonalnych w związkach. Bycie melodramatycznym lub nadmiernie emocjonalnym jest również często łączone z byciem emo.

Moda

Czarne, stylizowane na zniszczone tenisówki

Przez prawie każdą współczesną definicję styl ubierania emo charakteryzuje się noszeniem dżinsów rurek zarówno przez dziewczyny, jak chłopców, długie ukośne grzywki zaczesane na jedną połowę twarzy, na jedno lub oboje oczu, oczy zarysowane czarną kredką (obie płcie) z reguły czarne, proste włosy, wąskie t-shirty często z nazwami zespołów rockowych (lub inne markowe t-shirty (najczęściej z kontrowersyjnymi nadrukami)), paski nabijane ćwiekami (najczęściej czarno-biała szachownica), opaski na nadgarstki, materiałowe tenisówki lub inne buty (często stare i zniszczone); jeśli dana osoba nosi okulary, to musi mieć grube, czarne oprawki. Z czasem moda emo się zmieniła; początkowe trendy zawierały fryzury podobne do tych noszonych przez Romulan i Vulcan w Star Treku, wąskie swetry, zapinane do dołu koszule oraz robocze kurtki (często nazywane kurtkami stacji paliw w dosłownym tłumaczeniu). Ze względu na charakter tej subkultury i jej liczebność, istnieje spore zróżnicowanie w stylu, uczesaniu i poglądach muzycznych u poszczególnych emo.

Emo – karykatura

Krytyka

Wraz ze wzrostem popularności styl emo zaczął być przedmiotem krytyki. Emo było charakteryzowane jako przejściowa moda, która niedługo zostanie odrzucona i w niedalekiej przyszłości zapomniana. Krytycy uznali modę za "żenującą", a ludzi jako wyobrażających sobie lub udających, że prowadzą ostre, pełne bólu życie, podczas gdy żyją w wygodnych domach.
Ludzie emo są postrzegani jako melodramatyczni, "tnący się" nastolatkowie, którzy przelewają swoje starania pisząc depresyjną poezję. Współcześnie emo zostało nazwane "smutną karykaturą" tego, czym było kiedyś. Niektórzy oskarżają emo o świętowanie samookaleczeń i samobójstw, wybieranych przez tych, którzy traktują je jako "pomoc w pokonaniu bólu". Jednakże powodowanie fizycznej traumy skutkuje produkcją beta-endorfin, które podnoszą relaksację i redukują fizyczny ból. Niektórzy twierdzą, że w pewnych kręgach emo udaje się osobowości o skłonnościach samobójczych czy samookaleczających by w ten sposób poszukiwać akceptacji i zwracać uwagę otoczenia^.
 

SKATE

"My dzieci ulicy"

 Skateboarding wywodzi się z surfingu i swoje korzenie ma w Kalifornii. Pierwsi skate’owcy pojawili się tam w latach siedemdziesiątych i byli to surferzy czekający na odpowiednia pogodę do ślizgów. Obecnie ta subkultura zrzesza ludzi jeżdżących na deskorolce, snowboardzie, rolkach i rowerach. W Polsce myleni są z hip-hop’ owcami czy coraz modniejszą subkulturą emo.
Ogólnie skaterzy są pozytywnie nastawieni do świata i nie wyznają żadnej ideologii. Dla nich najważniejsza jest dobra zabawa i opanowanie coraz to nowszych i trudniejszych trików. Spotykają się na placach, albo specjalnie dla nich przygotowanych skateparkach i tam spędzają całe dnie. Nie są agresywni, jednak ich ekstremalne zabawy nie są przychylnie odbierane przez społeczeństwo i często są przeganiani z miejsc na których ćwiczą. Wielu skaterów to grafficiarze często podpisujących się na ścianach bloków czy choćby pociągów. Idolem wielu deskorolkarzy jest Tony Hawk, który jest prekursorem wielu trików wykonywanych na desce, stworzył on wokół siebie całe imperium skejtowe. 

Ubierają się w luźne nie krępujące ruchów markowe ubrania. Mają nisko opuszczone spodnie w kroku, szerokie bluzy z kapturem, koszulki z odpowiednim nadrukiem, czapkę z daszkiem i sportowe buty z grubą podeszwą. Ważne w ich życiu są gadżety, dobry telefon, odtwarzacz mp3 lub iPode.
Amerykańscy skejci słuchają głównie tzw. skate punku grany przez The Offspring i NOFX. W Polsce wśród tej grupy społecznej najpopularniejszy jest rodzimy hip-hop i zespół Kaliber 44 i Peja.

PUNK'S NOT DEAD! ;d

Subkultura Młodzieżowa-szeroko pojęta forma nieprzystosowania się jednostki do ogółu społeczeństwa. Bunt przeciwko zasadom, celom, normom społecznym. Do najbardziej znanych subkultur należą; Hipisi, Punki, Emo, Metale, Grungowcy.
W poniższym artykule postaram się państwu opisać subkulturę Punk, wskazując na jej genezę, poglądy, system wartości.
Wielki rozkwit subkultur młodzieżowych nastąpił w latach 70 i 80 XX wieku. Za główną przyczynę podaje się sytuację polityczną oraz ustój panujący na świecie. Wiele z dzieci w tych czasach nie miało szansy na rozwój ze względu na miejsce zamieszkania, sytuacje materialną. Odrzucały one przyjęty przez ogół społeczeństwa zasady które nie umożliwiły im rozwoju społecznego. Zazwyczaj subkulturowcy byli osobami niezwykle wrażliwymi i z czasem zaczęły się łączyć w wielkie nieformalne grupy. Każdą z tych grup charakteryzowało inne spojrzenie na świat przez co między subkulturami dochodziło do mniejszych lub większych nieporozumień.
Sam ruch punk rozpoczął się w połowie lat 70. Za prekursora tego ruchu uważa się zespół Sex Pistols aczkolwiek już wcześniejsze zespoły rockowe wykazywały pewne ideały które były zgodne z zasadami Punków. Sama podkultura narodziła się w Wielkiej Brytanii i USA.
Punków uważa się za buntowników. Zespoły muzyczne jak Dead Kennedys, NOFX, Bad Religion, Conflict, Subhumans, Exploited nawoływały do walczenia o swe prawa. W tym samym czasie nadeszła fala na ruch anarchiczny, czy system państwa bez wyraźnie naznaczonych przedstawicieli.
IDEOLOGIA PUNKÓW;
- Ruch wyzwoleńczy spod zwierzchniej władzy przedstawicieli państwa, grupy społecznej,religii,mediów.
- Ich poglądy polityczno-moralne zazwyczaj są zbieżne z poglądami tzw. lewicowymi, liberalnymi.
Ogółem rzecz biorąc punk jako subkultura ma wysoce rozwiniętą ideologie opierającą się na podstawowych filarach czyli, wolności wyznaniowej i poglądowej.

CECHY CHARAKTERYSTYCZNE;
-UBIÓR:
1. Skórzane Kurtki, Spodnie
2. Naszywki z ulubionymi zespołami, Anarchią,Pacyfką.
3. Łańcuchy, ćwieki np. Nabijane ćwiekami paski, bransoletki, naszyjniki.
4. Agrafki, Żyletki używane jako ozdoby,ubrań, Plecaków(torb) itp.
-Wygląd:
1. Ostry makijaż
2. Kolorowy irokez
Jednak obecni zwolennicy tejże subkultury często nie wyróżniają się fryzurami było to popularne w XX wieku.
Subkultura Punków lata rozkwitu ma już za sobą, obecnie liczba przedstawicieli tej grupy maleje ze względu na np. obecny system władzy. Jednakże nadal działają zespoły i istnieją miasta w których obserwuje się duży przyrost Punków.
ZESPOŁY;
Sex Pistols, fall out boy, green day, The Offspring, KSU, GBH, EXPLOITED, Ramzes & Hooligans, Kult, Pidżama Porno, Ramones, Television, Talking Heads,

METALE

METALE

Metalowcy, heavymetalowcy, metale (ang. metalhead, headbanger, metallian) –subkultura powstała na początku lat 70. XX wieku, zgromadzona wokół muzyki heavymetalowej i jej podgatunków. Subkultura ta powstała w Wielkiej Brytanii i Stanach Zjednoczonych, jednak metalowców można spotkać w wielu krajach. Fani muzyki heavymetalowej tworzą społeczność, której rdzeniem zwłaszcza w Wielkiej Brytanii i Stanach Zjednoczonych są biali, pochodzący z niższych i średnich klas społecznych młodzi ludzie. Metalowcy potwierdzają swoją przynależność do tej subkult
ury bądź sceny heavymetalowej grając w zespołach metalowych, uczęszczając na koncerty, kupując albumy metalowe, wymieniając się nagraniami, czy przez aktywność na stronach internetowych o tematyce heavymetalowej. Ważnym elementem jest kupowanie oryginalnych płyt.
Długie włosy, skórzane kurtki, naszywki z nazwami ulubionych zespołów pomagają w identyfikowaniu się członków tej subkultury. Klasyczny styl metalowców spotykany powszechnie w latach 80. to długie włosy, wąskie dżinsy, białe adidasy, katany (często z naszywkami ulubionych zespołów), skórzane kurtki, "ramoneski", na które często nakłada się dżinsowe kamizelki. Ramoneski i kamizelki popularne były zwłaszcza wśród fanów thrashu. Z tyłu na wspomnianych dżinsowych kamizelkach nierzadko bywają naszyte duże naszywki przedstawiające okładki albumów ulubionych zespołów, które w Polsce potocznie nazywa się "ekranami" lub "telewizorkami".
Wśród metalowców przewijają się ludzie o wszelkich możliwych poglądach. Polityczne zapatrywania, czy religia jest sprawą prywatną. Subkulturę spaja jedynie ulubiona muzyka. Odbija się to na tekstach piosenek. Popularne nurty to np. satanizm, ale znamy sporo zespołów odwołujących się wprost do chrześcijaństwa. Spotyka się również zespoły z nurtu NS Black Metal, oraz takie, które odwołują się do idei lewicowych.